Sinds enkele weken is het officieel zomer: de sprinkhanen geven dagelijks een concert in onze tuin. Ik waan me op vakantie in Italië of Frankrijk. Alleen wil ik daar deze tijd van het jaar niet zijn.
Ik hoor over Spanjaarden die erover denken de zomermaanden in België te komen doorbrengen. Ze moeten overleven bij 48 graden en ‘s nachts slapen bij 36.
Zojuist hebben we de zaailingen en groenten in onze tuin water gegeven. Het regenwater raakt op. Ik denk aan de zwembaden voor toeristen in het zuiden die gevuld worden met water dat de bewoners sparen op hun dagelijkse douche.
Ik denk aan de mensen die deze dagen het vliegtuig nemen voor hun plezier, of erger, de klimaatcrisis wegwuiven met de aankondiging dat ze een mediterraan klimaat best zouden appreciëren. Meer BBQ-weer. De olijfboom in hun tuin zal het dan ook beter doen.
Ik vraag me dan af welke kranten die mensen lezen. Misschien geen. Alleen het nieuws dat Marc Zuckerberg hen toont. Zouden ze zich ooit ‘s nachts afvragen in welke wereld hun (klein)kinderen gaan leven? Of wie de gevolgen van de klimaatveranderingen gaat betalen als we nu de laatste wanhopige preventie - die veel goedkoper is - al niet willen betalen? Of weten zij al waar binnenkort al die klimaatvluchtelingen gaan wonen?
Maar misschien wonen er geen sprinkhanen meer in de tuinen van die mensen en moeten ze daarom zo nodig op dat vliegtuig stappen.