Het begon jaren geleden met een verstuiking van een middenvoetsbeentje. Het ging verder met een boekje van een kunstenares met oefeningen die een in coma geraakt deeltje van mijn brein wakker schudden. Eindelijk bevrijd van het perfectionisme om realistisch te willen tekenen, plezier vinden in het creatieproces, zonder plan, zonder gom. Tot het beschilderen van een plank uit een kast uit het ouderlijk huis, en bezorgdheid over de toestand van de wereld, de biodiversiteit, het klimaat, en de volgende generatie.
Het begon met als tiener met een vriendin wekelijks een avond door te brengen in een creawinkel, tussen volwassen vrouwen, en er urenlang geduldig met pareltjes te prutsen. De boompjes die daarvan het resultaat waren, zijn ondertussen allemaal in de kringloop, of erger, beland, maar een overschotje aan parels is wel met mij mee blijven verhuizen. Dat overschotje werd vanonder het stof gehaald toen we als huwelijkscadeau voor een collega besloten om allemaal een lege wijnfles te versieren. De overschot parels was nog niet uitgeput na afloop van dat leuke creatieve werkje en het bleef sluimeren. Tot op de dag dat ik eens voor mezelf een fles versierde en later een glassnijder kocht om lege flessen een tweede leven te schenken.