December. Maand bij uitstek om even stil te staan. En dan bedoel ik niet stilstaan om na te denken welke eindejaarscadeaus er nog gekocht moeten worden.
Stil stond ik bij het feit dat we voor het negende jaar op rij geen vliegtuig hadden genomen en nog minder deelautokilometers hadden afgelegd dan het voorgaande jaar. Stil stond ik, bij het afgelopen jaar, dat we echt niet stilgezeten hebben.
Het was het jaar dat onze oudste een middelbareschooleindwerk maakte over de klimaatimpact van de kledingindustrie en onze jongste het derde middelbaar doorwandelde zonder smartphone.
Het was ook een jaar waarin we ongepland minder consumeerden en nog meer genoten van kleine dingen. Maar wie zou ons geloven als we zouden beweren niets in te boeten op onze geluksscore, wel integendeel. Terwijl een deel van de wereld verdrinkt, verbrandt, uitdroogt of wordt gebombardeerd, heeft een ander deel het over koopkracht en AI. Maar we blijven er stil bij.
En pas echt stil stond ik bij de eindigheid en de kwetsbaarheid van het leven, die onvermijdelijk, af en toe heel tastbaar, ons pad kruist. Soms in de verte, soms akelig dichtbij. Dan is het weer duidelijk, dat alles wat er echt toe doet, niets met koopkracht te maken heeft.
Reactie plaatsen
Reacties