Niet zeker of ik het aandurf om het jaaroverzicht in de krant te doorbladeren. Achteromkijkend lijkt het me globaal nogal duister in de wereld.

Vrijwillig, zonder weddenschap, nooit gepland, misschien een beetje ecologisch geïnspireerd. Het was 10 jaar geleden dat we nog eens naar het buitenland op vakantie gingen. Dit klinkt allemaal nogal pretentieus. Op wereldschaal zijn er veel mensen die nooit de kans krijgen hun land, of zelfs hun dorp, te verlaten. Maar goed, als opgevoede westerling denken we daar niet te lang over na.

we zijn het allemaalwe passen ons aan de omgeving aanhier en daar een beetje bijkleuren, dat lukt nogsoms is het verschil met onze natuurlijke habitat te grootdan kan een beetje verf helpensommige omgevingen laten bijkleuren toeanderen nietdan kan je beter je vleugels uitslaanhopelijk heb je diesoms is de oppervlakte van onze natuurlijke habitat te kleindan is het tijd voor actiewe zoeken meer creatievelingenen verf,veel verf, vooral groenedan komen de andere kleuren wel vanzelf

Ondergronds

December. Maand bij uitstek om even stil te staan. En dan bedoel ik niet stilstaan om na te denken welke eindejaarscadeaus er nog gekocht moeten worden. 

Op een dag maakte mijn papa een rond gat in de achterwand van de kast.Later deden we hem na in ons eigen huis.Je moet je kabels in goede banen leiden als je echt van muziek wilt genieten.Ondertussen hebben we een deel van die kabels vervangen door wifi en 5G.Dat scheelt kabels. Tegelijkertijd vraagt deze toestand extra aandacht voor andere kabels.Je moet je kabels in vorm houden, anders smelten ze door, of springen ze kapot.Nu luisteren we naar papa’s muziek en componeren verder waar hij moest opgeven.Gelukkig is er de natuur, de fiets en kunst. En ben jij er ook nog.Nog later maakte ik een creatie op een oud stuk hout.De achterwand van de kast was immers aan vervanging toe.En ondertussen blijven we fietsen en vermijden koppig de auto.Omdat we de natuur nodig hebben. Begrijp je het?Nog veel later zal iedereen dat begrijpen. Zorg dat het niet te laat is.

Het was aan ‘t miezeren die ochtend, dat viel nog mee. Ik ging nog eens op vroege vogelwandeling met Natuurpunt in het Mechels Broek. Dat doe ik zo nu en dan in de hoop verder te geraken dan de tjiftjaf en de merel. Toegegeven, vooral omdat het gewoon interessant is om met een gids door de natuur te wandelen, ook als het regent. Want met één wandeling leer je nog geen vogels herkennen aan hun zang. Dat is iets voor na mijn pensioen, dan zal ik me er echt eens op toeleggen, beloof ik mezelf. 

Dochterlief schrijft een eindwerk. Niet geheel toevallig koos ze als onderwerp de impact van de kledingindustrie op het milieu (cf. Van broekspijp tot hemdsmouw (2022)). Zij was eerst. Dat een kwaliteitskrant besliste om deze weken te berichten over fast fashion was geheel toevallig, maar wel bijzonder interessant. Als gevolg kan ik nu niet meer zorgeloos door een winkelstraat lopen. Gelukkig kom ik niet zo vaak in winkelstraten. Een dagje shoppen staat namelijk niet op mijn lijst van hobby's. Maar ik fiets of stap wel regelmatig door een winkelstraat, meestal gewoon een kwestie van de kortste weg tussen twee punten. Nu kan ik dat niet meer doen zonder te denken aan het feit dat we toch zo fout bezig zijn. En met de dringende vraag hoe we dat ooit samen gaan keren.

Niet voor het eerst lees ik in de krant over de worstelingen van jonge mensen met hun kinderwens. Tenzij je denkt dat je kind dé geboren leider zal worden die homo sapiens terug in harmonie met de natuur zal brengen, doe je er planeet A geen cadeau mee. En in welke wereld zullen je nakomelingen leven? Heel herkenbaar. Als ik 18 jaar jonger zou zijn geweest, hadden ze mij ook kunnen interviewen. Maar ik pleit schuldig.

Ergens heb ik een lijstje - gedeeltelijk op papier, gedeeltelijk in mijn hoofd - van bestemmingen in ons landje die ik graag zou bezoeken, of opnieuw bezoeken. Maar in een gewoon weekend zijn er altijd wel de wekelijkse activiteiten, de vijf wasmachines, het stof en het pluis dat moet worden verwijderd enz. 

Sinds enkele weken is het officieel zomer: de sprinkhanen geven dagelijks een concert in onze tuin. Ik waan me op vakantie in Italië of Frankrijk. Alleen wil ik daar deze tijd van het jaar niet zijn. 

Er staat een potje op onze tafel. Het is gevuld met (niet in ons) huis gedroogde meidoorn. Een tijd geleden verliet het potje ons huis, gevuld met honing, als cadeautje. Maar nu is het dus terug.