Er hangt een lichte spanning in de lucht. Hoeveel van onze tuindieren zullen straks de winter hebben overleefd? Tienduizenden zijn zelfs niet aan de winter begonnen. De strijd verloren van de varroa destructor. Dat zijn mijten afkomstig uit Azië die hier helemaal niet hadden moeten zijn, maar hier toch verzeild zijn geraakt omdat sommige mensen denken ongestraft te mogen spelen… als het maar opbrengt. De imker in huis is op nieuwjaarsdag met een bang hart al eens poolshoogte gaan nemen. Eén van de bijenkasten stond er maar doods bij, uit de andere kwamen enkele bijen gevlogen. Verbaasd dat het zo warm was, maakten ze van de gelegenheid gebruik om hun behoefte te doen buiten het warme nest.
Bijzonder interessante dieren zijn het, individualisme kennen ze niet. Of toch, maar dan is het volk, de tienduizenden bijen in een bijenkast, het individu. Ze zijn ook “slim”, of zo interpreteren wij dat toch. Ze zullen pas steken als ze echt bedreigd worden. Want steken betekent sterven voor het “sub-individu” en dat doe je niet zonder reden. Met tienduizenden bijen in de tuin zou je denken dat wij al vaak gestoken zijn. Niets is minder waar. Maar je moet je aan de regels houden. Bijen houden niet van parfum, ook niet van bepaalde zonnecrèmes. En ze appreciëren het ook niet dat je het gras maait vlakbij hun woonst. Weer een bewijs dus dat ze “slim” zijn. Op een dag viel het me op dat ik tot een bepaald punt probleemloos kon maaien. Maar er was een denkbeeldige verdedigingslinie. Als ik die overschreed, werd ik steevast gepest door een bij. Geen groep bijen, neen, één bij. De hier-waak-ik bij liet geen twee seconden op zich wachten eens ik een voor mij onzichtbare territorium grens had overschreden. Ze stak me niet, kwam gewoon rond mij zoemen. Denk aan zoiets als “zoemende bijen steken niet”. Maar net zoals bij honden wil je niet testen tot waar de volkswijsheid stand houdt. Het was zo irritant dat ik de grasmaaier telkens keerde en het laatste stuk in een tweede fase heb gemaaid, met een imkerpak als bescherming.
Vanzelfsprekend zijn wij slechte grasmaaiers, niet alleen in de maand mei. Maar af en toe doen we het toch, in een steeds kleiner wordend stuk van de tuin. Muggen daar houden wij namelijk niet van. Die steken wel.
Waren bijen intelligenter, ik zou de hier-waak-ik bij promoveren tot maarschalk en haar met een legertje naar de villa aan de rand van het dorp sturen. Op 31 december reed er een grasmaaier tractor door de gigantische tuin. Wat zou dat een bijen-en-andere-insecten paradijs kunnen zijn als daar het gras wat minder vaak werd afgereden.