Change the system, not the climate. De slogans lagen voor het grijpen tijdens de klimaatmars in Brussel op 23 oktober 2022. Voor ieder wat wils.
Met het schrikbeeld van de sardines in een doos voor ogen was ik bij de vroege vogels op de plaats van afspraak. (De vrees bleek ongegrond. Dank u, NMBS, om extra treinen in te zetten, maar ons toch preventief te doen stressen zodat we buiten de piekuren reizen). Tijd zat dus om te luistervinken en te observeren. Zo viel mijn oog op het volgende opschrift op één van de kartonnen die de zone boven de mensenmassa tussen de boomkruinen sierde: “Ik heb eigenlijk geen tijd om hier te zijn. Het is niet mijn verantwoordelijkheid en ik doe al zoveel.” Nagel op de kop, ik zag wat ik dacht. Waarom was ik daar dan? Als vertegenwoordiger van iedereen die geen tijd kon vrijmaken, of erger, al lang de hoop heeft opgegeven dat politici hun vrees voor politieke zelfmoord kunnen overstijgen en de noodzakelijke beslissingen nemen. En misschien was het dat? Het tempo van de mars stond mogelijk symbool voor de actiesnelheid van onze leiders. Een schildpad kan de race winnen.
Gelukkig droeg ik een vlag van Natuurpunt. Dat hielp om het gevoel van zinloosheid van de onderneming te bestrijden. En nog gelukkiger: er was bij de gelegenheid passende muziek en de klimaatverandering stond deze keer aan onze kant: warm en droog.
Het draagvlak is er, maar het moet nog groeien. Dat kan als velen in dezelfde richting marcheren en als er doordacht wordt gecommuniceerd en gesensibiliseerd. En met velen waren we, te voet of met bakfiets, gerustgesteld met fopspeen of pijp, van donshaar tot grijs haar, in alle kleuren van de regenboog.
Maar waar was de persoon uit mijn wijk die ik vanochtend voor de bakker (op 1,5 km van huis) uit haar auto zag stappen? Er is nog veel werk aan die systeemverandering en de tijd dringt.